Die Einsamkeit

Rafa Nadal, nummer 1 van de tennisrankinglist: The predator. Kortom de leeuw van Wimbledon.
Hij gaat de finale winnen aanstaande zondag, gezien zijn geniale spel tegen Andy Murray, nummer 4 op de rankinglist.
In punten scheelde het niet veel. Maar de leeuw Nadal pakt de prooi daar waar die hem kan pakken.


´´Door de wouden schreidt geen hert´´, Henriette Roland Holst

Lieve lezers,

Elf miljoen mensen zijn blij omdat Nederland gewonnen heeft van Brazilie.
Wat ontzettend stupide.
Ik zeg:´´ Jammer voor de Brazilianen.``
Want IK ben niet trots op Nederland.
Elf mannetjes die achter een bal aan rennen... kan het dommer....

Tennis is een HEEL ander verhaal. Daar knok je tegen je tegenstander en jezelf.
Dat stelt tenminste wat voor.
De mentaal en fysiek sterkste van de twee wint. Dus Nadal.
Terecht.
DAN HEB JE WAT GEPRESTEERD.
Teamsport stelt niets voor, behalve als je het zelf doet. Maar KIJKEN....Het is meer geouwehoer en tijdvulling op televisie dan prestatie EN daar loopt driekwart van Nederland mee te koop.
En wat voor een team heeft Nederland. Zum kotzen.

Ik hoor bij dat klootjesvolk zeker niet. Ik zal er ook nooit bij horen.
Niet bij willen horen.

Ondanks de zege van Nadal vandaag, is het somberheid troef.

Het is deze week een en al feest in Huijze Assepoester.
Maar wel feest met een eenzaamheid.

Mijn Bjorn zingt de sterren van de hemel als een nachtegaal tijdens zijn afscheidsmusicall. Moeders moet eerst vijf minuten tranen stelpen voordat eindelijk het fototoestel gehanteerd kan gaan worden.
Hij gaat naar mijn oude Dalton.
Kortom: Weg baby, weg klein onschuldig kind. Hard op weg dus naar volwassenheid.
Puberen hoort daarbij.
Het voelt gewoon alsof ik hem kwijt ben.

Toch kwam ik tijdens die musicall niet meer bij van het lachen, want het was erg geestig ingezet met thema The Great Trainrobbery. Vooral de laatste song ``Ja het spoort`` was geweldig.

´´Mam, Iedereen moest lachen omdat jij zo lachtte.``
Nou ja. Dat is waar. Als ik lach, is dat van verre te horen en het schijnt aanstekelijk te werken.
Maar sávonds zit ik als een zombie op de bank.

Trouwens WIE NIET MET DEZE TEMPERATUREN.

Dan Kayleigh. Over twee weken hoort ze of ze toegelaten is voor de school voor journalistiek. Gisteren was haar diplomauitreiking.
Wie zat er weer te janken.
Precies.
Gedverdemme.
Ik ben ontzettend trots. MAAR ook dat is weer een stapje verder weg van mij.
Ik gun haar alles.
Maar het voelt wel klote dat je kleine kinderen ineens heel groot zijn.

Terwijl ik nog weet hoe de flesjes er als pap ingingen.

Zo gaat het: Zo zijn ze klein, zo zijn ze groot.
En het klopt: Kleine kinderen, kleine zorgen - hoewel ik daar toen ook al voor aan de medicijnen moest, bang dat ze ook maar IETS zouden overkomen-
Grote kinderen, grote zorgen.

En nu zit ik aan de anti-depressiva. Geweldig.
Wat een fijne zomer.
Te heet voor een mens zonder airco.
En dan houdt zondag Wimbledon ook nog eens op.
Hopelijk met RAFA als winnaar.
Want die forehand.....

Ik stort mij op tuin en Gooische vrouwen.
Want dat is pas echt leed: Daar in het Gooi.

Buenos noches,

Assepoester