""Maak geen slapende honden wakker", maar wel Assepoester
Lieve lezers,
Ik weet weer wat slapen is. Dat wil zeggen in blokken.
Na gekloot met de medicatie, viel ik gisteren voor het eerst in een week tijd vrijwel gelijk in slaap. Om vervolgens anderhalf uur later wakker te worden vanwege een volle blaas.
Hoe kan dat nou, ik drink om die reden sávonds al zo weinig mogelijk.
Dus weer wakker. Keelpijn. Dus een warme melk met honing om EN de keel te smeren EN de werking van de slaapmedicatie weer te activeren.
Om een lang verhaal wat korter te maken. Na vier uur woelen en walen, viel ik godzijdank om ongeveer half vijf weer in slaap.
Klopt er een of andere malloot om 7.45 uur aan mijn deur en roept met commandostem "Kom je nog ontbijten en je nest uit."
Ja ja, ik grijp naar mijn trui en jas en negeer vervolgens de betwerige personages en schenk mijzelf koffie met veel suiker -voor de calorietjes- en draai een peuk om vervolgens in de kou -Ab bedankt- de nodige nicotine te inhaleren.
Assepoester is na zeven dagen niet slapen niet meer hyper maar verdoofd van slaap.
"Aan mijn lichaam geen polonaise" kan ik nu aanvullen met "aan mijn hoofd geen polonaise".
Sinds wanneer moet ik mij laten opjagen omdat anderen willen koeieneren zodat ze zichzelf beter voelen.
Slaap is een raar gedoe. Om maar weer eens Jiskefet -Debiteuren Crediteuren- te citeren "je wilt wel slapen maar je kunt niet slapen. Want ik kom er niet uit"
Nou hoef ik in dit geval geen ceremoniemeester te spelen bij een trouwerij, maar mijn hersenen willen zich bezig houden met zaken waar ik toch echt tot donderdag niets aan kan doen. Zoals daar zijn de oude volkstuin opleveren en de nieuwe regelen. Ook rekeningen kan ik nu niet betalen. Ooit gehoord van telebankieren in het ziekenhuis. Als je het al zou kunnen doen, fysiek dan, moet je wel je rekeningen plus tancode bij je hebben.
Nee EERST die CT-scan en dan de griepprik. EN dan komen de rekeningen, de poezen, de kinderen en Sinterklaas.
Dolblij was ik gisteren dat dochterlief met vriend op bezoek kwam. Goh ziekenhuis bezoek, dat is lang geleden. Het merendeel van de tijd kijk ik toe hoe groot het netwerk is van andere patienten.
Maar gisteren niet. Mijn kinderen zijn mijn alles. Dus Assepoester was blij. Konden we gelijk Sinterklaas en Kerst bespreken.
De vrijwilliger van het internetcafe stelt mij in staat om dit stukje te schrijven.
Dus vrijwilliger bedankt.
Fijn dat er mensen zijn die zich ten dienste stellen voor de maatschappij zonder daarvoor betaald te krijgen.
Zelf heb ik sinds afgelopen weekeinde ook weer een vrijwilligersjob en in de journalistiek ook nog, maar dat had ik al verteld.
Liefs,
Assepoester
Geen opmerkingen:
Een reactie posten