she bu de

``she bu de`` -ik kan het niet verdragen om -je- los te laten-

Lieve lezers,

Een typisch geval van she bu de.
Een term vol weemoed, verlangen, nostalgie, verlies.
Ik las hem in de nieuwste Irving -Amerikaans/Canadese schrijver ter correctie met het vorige stuk ofwel zo´n zelfde soort persoon als Johnny Depp die ook de Vs de rug toe heeft gekeerd- ``De laatste nacht in Twisted river´´

``De laatste nacht in Twisted river´´, een levensbepalend drama voor alle hoofdpersonen in Twisted River, een klein plaatsje in Canada waar bomen worden gekapt en vervoerd worden via de rivier, is weer zo´n typische Irvingroman waaraan niets aan het toeval wordt overgelaten en dat een en al verdriet, weemoed en verlangen is met eenzelfde magische plot als ``Bidden wij voor Owen Meany`` dat verreweg ondanks ´´A world according to Garp´´ zijn beste boek is.
Hoewel het eerlijk gezegd moeilijk kiezen is WELKE van de 15 hilarische, komische en tegelijk treurige romans van Irving nou de beste is. Ik kies voor Owen Meany. Maar het had net zo goed ´´The Cider House rules´´ kunnen zijn als ``Tot ik jou vind´´, `Weduwe voor een jaar´´,of ´´De zoon van het circus´´ of Garp natuurlijk.

Kortom de tissues zijn weer niet aan te slepen in Huijze Assepoester en over elk hoofdstuk doe ik uur omdat door wat Irving schrijft zo treffend is dat je wel MOET denken aan al die dramatische wendingen in je eigen leven.

Ik wil daar dan weer niet te lang bij stil zijn dus het is neus snuiten, wegdromen, pen pakken en weer verder lezen.

Kortom het boek grijpt je naar de strot.
En het verlangen ook.

She bu de......

Ja, het is een raar gevoel maar het is er en het verhaal is nog niet eens afgelopen. Niet over Twisted river maar ook niet over mijn She bu de.
Waar gaat dit heen of gaat het ergens heen.
Ik neem nog maar een bakkie troost. Een cappuchino dus.

Een verdrietige Assepoester