Toeval bestaat niet. Alles gebeurt met een reden.
Lieve lezers,
Van het bovenstaande ben ik echt overtuigd. Een soort geloof, net zoals ik geloof in een soort van God. Maar hoe dat er precies uitziet, weet ik niet.
Het komt er in ieder geval op neer dat dingen niet zonder reden gebeuren gezien de bizarre ontwikkelingen van de laatste twee dagen.
Laat ik eerst beginnen met de constatering dat ik het heerlijk vind om weer ALLEEN -zonder stoorzenders en malloten om mij heen - THUIS te zijn.
Met de spinnende katjes uiteraard, met mijn eigen muziek, dus Rammstein, met mijn eigen TV-programma´s- dus geen Amerikaanse actiefilms met een inhoud van nul komma nul of de zoveelste science fictionfilm-, lekker roken WAAR en WANNEER ik dat wil, zonder daarvoor op een regenachtige gesloten patio -uiteraard niet overdekt- of in die achterlijke Abri buiten in de vochtige kou -regen, regen en nog eens regen en het blijft regenen- te moeten paffen.
Niet drinken is vele malen makkelijker dan niet roken.
Tenzij die CT-scan een dramatisch resultaat geeft.
Dan zal ik ook het roken moeten opgeven.
Maar nu dus nog niet.
Dus ik kom weer thuis na negen lange dagen en slapeloze nachten, ga naar die CT-scan -onderweg bellen naar radiologie dat ik te laat ben, want we doen er een uur over om uit Zoetermeer te komen omdat de omgeving rond het Lange Land Ziekenhuis is afgezet en overal zwaailichten staan.
En.... thuis ontdek ik tussen de post een fijne brief van Ziggo.
Omdat ik drie dagen te laat ben met de laatste afbetaling van die vreselijke Astrotelevisietelefoontjes ben ik afgesloten. Althans internet doet het niet, bellen kan ik nog net naar Ziggo.
``Ik kom net uit het ziekenhuis, daar kan ik niet telebankieren``.
``Helaas, U bent al afgesloten en als u met spoed betaalt, wordt u weer aangesloten maar dat kan wel twee weken duren. Vervelend mevrouw, maar het is niet anders. Goedemorgen.``
Oke dan, dat weet ik dan. IK heb ook geen mobiel.
Even later check ik de telefoon. Inderdaad ook die is inmiddels afgesloten
Dus ik ben niet bereikbaar, kan zelf niet bellen en dat zou wel handig zijn, gezien mijn gezondheid DUS ik MOET nu wel een mobiel aanschaffen.
Oke dan. Dat moet dan maar. Ik ren naar het INGkantoor om een spoedbetaling te doen, haal gelijk eenn X-bedrag van mijn rekening. Na uitrekenen wat er overblijft na het afschrijven van de huur -per post dus-.
En dan ren ik naar de huisartsenpraktijk om de tweede injectie voor de Mexicaanse griep te halen.
Ik moet daarvoor drie kwartier in de rij staan.
Maar het is voor een goede zaak.
Dan ren ik weer naar het winkelcentrum om een mobiel te kopen.
Gelukkig is Sinterklaas in het land. Dus zijn er leuke aanbiedingen.
Ik schaf voor 50 eurootjes een super modern ding aan waarvan ik nu al weet dat ik mijn twee uiterst moderne kinderen nodig heb om inderdaad te weten hoe ik hiermee in hemelsnaam kan sms-en, muziek kan afspelen en kan fotograferen. Gelukkig stelt mijn jongste ook nog de tijd in en weet ik nu hoe het werkt, maar dan loop ik al een dag vooruit op het vervolgverhaal.
Omdat ik maar euro 7.50 beltegoed heb, ren ik naar de bibliotheek omdat ik denk daar te kunnen internetten.
Maar de bieb is dicht en aangezien ik toch dicht bij de Aldi ben, loop ik daar maar heen voor fruit.
Ik moet tenslotte zuinig aandoen, gezien die plotselinge uitgave voor een mobiel.
En... daar vindt een reunie plaats. Zowel mijn ouders als HJ staan daar bij de conserven over ondergetekende te babbelen met bezorgde gezichten.
´´Nee, ik heb OOK nog niks gehoord´´.
Ik sluit als gespreksobject zelf maar bij en leg uit dat ik afgesloten ben en dat ik pa en ma wel sms wanneer ik van de week kom en HJ spreek ik later op de dag.
Omdat hij DE HOND heeft. En ik ben gek op die hond.
En zo komt het dat de vriendschap tussen HJ en mij weer hersteld is.
Gelukkig maar, want ruzie is vervelend en we misten elkaar wel heel erg. Alleen was Ozzie er voor nodig om dat toe te geven.
En buiten dat. De bos bloemen en de rode roos van mijn jongste en het gebabbel met mijn oudste zorgden ervoor dat ik mij ´helemaal heppie´ voelde.
Toen ik vanmorgen de telefoon -dus niet mijn mobiel- hoorde rinkelen, kon ik helemaal mijn geluk niet meer op. Hoezo gaat die telefoon WEER.....
Het duurt even, MAAR DAN..... loop ik naar de huiskamer en neem op.
Ik kan het niet geloven. IK ben niet meer afgesloten. Ik kan kan weer bellen en gebeld worden en ook erg belangrijk....Ik kan weer bloggen en hyven.
En ik heb een supergadget in de vorm van een mobieltje. Die moest ik toch al hebben, zo´n mobiel ding.
Zo zie je maar. Het leven kan raar lopen, maar het heeft allemaal ondoorgrondelijke redenen.
En het is eindelijk even droog.
Een dankbare en tevreden Assepoester
Geen opmerkingen:
Een reactie posten