De waarheid is hard. Hij is dood.

``Nothing can help those lonely tears from falling, tell me baby where did I go wrong´´,
Troy, Senead o´Connor

Lieve lezers,

Lees net een verhaal over een volwassen vrouw die het moeilijk heeft met de onverwachte dood, ondanks een hersenbloeding, van haar bejaarde moeder.
Daarvoor is ze in rouwverwerking.

Nu daar zakt dus mijn broek van mijn reet.
Tuurlijk is het erg als je ouders dood gaan, ook als ze bejaard zijn.
Maar dat kun je toch zien aankomen.

Weet je wat pas erg is.
Als je denkt dat je een gelukkige relatie hebt en je vriend pleegt toch zelfmoord.
En wel op precies het moment dat je na vijf dagen zijn hand vast hebt gehouden zonder een moment van slaap, hem geprobeerd hebt opgenomen te krijgen etcetera wel naar huis moet voor de katten en fretten want die zitten op dat moment al vijf dagen zonder water en voer.

En dan doet hij wat hij doet.
En ik voel het nog ook in de bus.
Ik val flauw op het CS Den Haag, lig drie kwartier in de ambulance omdat ik voel wat hij aan het doen is. En ik weet dus wat ik de volgende dag zal aantreffen.

Hoe is het mogelijk dat ik vijf dagen iemands hand vasthoud en toch geen afscheid heb
kunnen nemen.

En ben ik in rouwverwerking. In therapie.
Nee.
Ik maak mezelf kapot.
Terwijl ik er moet zijn voor mijn kinderen.

Ik weet het. Ik zie hem nooit meer terug.
Maar het doet zo´n pijn, want ik houd zoveel van hem.
En ik voel me zo in de steek gelaten.

Maar ik MOET verder.
Het is tijd dat Assepoester terugkeert op haar benen en niet blijft piekeren over waar het mis ging.
Want die antwoorden kan hij niet meer geven.
En Astrotv helpt ook niet.

Nuchter blijven dat wel.
Dat heb ik mijn dochter beloofd.

Ik dank God voor een dak boven mijn hoofd en twee lieve kinderen en een tuin en een bescheiden bijstandsuitkering.

Open je ogen, Assepoester.
Het leven is geen sprookje.
Nee, ze leefden niet lang en gelukkig.
Kom op zeg, ben jij nou die Leeuwin.
Vechten meisje, kom op.

Een verdrietige Assepoester