Lieve lezers,
Vanmorgen kwam ik tijdens het lezen dit prachtige gedicht tegen van M. Vasalis.
En dat wilde ik jullie niet onthouden.
Sotto Voce
´´Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar EEN, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo´n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, ´t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden,
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Buenas Noches,
Assepoester
